Głos św. Jana Pawła II:

   „Piękno tej ziemi skłania mnie do wołania o jej zachowanie dla przyszłych pokoleń. […] Zwracam się w szczególny sposób do tych, którym powierzona została odpowiedzialność za ten kraj i za jego rozwój, aby nie zapominali o obowiązku chronienia go przed ekologicznym zniszczeniem! Niech tworzą programy ochrony środowiska i czuwają nad ich skutecznym wprowadzaniem w życie! Niech kształtują nade wszystko postawy poszanowania dobra wspólnego, praw natury i życia! […] Wszyscy ludzie dobrej woli winni współdziałać w tym wielkim dziele.”

Zamość, 12 czerwca 1999 r.

Z kalendarza:

   Na temat środowiska naturalnego Jan Paweł II wypowiadał się wielokrotnie. […] Mówiąc o postępującej degradacji środowiska, sięgał do najgłębszych tego zjawiska przyczyn. […] Przyroda – w nauczaniu Jana Pawła II – jest środowiskiem życia, wspólnym domem dla całej rodziny ludzkiej. Została stworzona przez Boga i stanowi Jego dar dla każdego człowieka. […] Panowanie człowieka nad przyrodą powinno mieć charakter moralny, nie może zatem polegać na jej gnębieniu czy nadmiernej eksploatacji. […] Jan Paweł II kształtował postawy ekologiczne wśród ludzi nie tylko słowem, ale osobistym świadectwem umiłowania przyrody, postrzeganej przezeń jako dar Boga, świadczący o Jego dobroci i miłości do człowieka. Wolny czas chętnie spędzał środowisku naturalnym i zachęcał do tego innych.

Ks. prof. dr hab. Kazimierz Bełch w: http://www.pedkat.pl/images/czasopisma/pk6/art06.pdf

Myśl na dziś: Kiedy wycięte zostanie ostatnie drzewo, ostatnia rzeka zostanie zatruta i zginie ostatnia ryba – odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy. (przysłowie indiańskie)