Głos św. Jana Pawła II:

   „Starość wieńczy życie. Jest czasem żniw. Żniw tego, czego się nauczyliśmy, co przeżyliśmy; żniw tego, co zdziałaliśmy i osiągnęliśmy, a także tego, co wycierpieliśmy i wytrzymaliśmy. Jak w końcowej partii wielkiej symfonii, te wielkie tematy współbrzmią potężnie. […] Ale jak jesieni, […] nie tylko właściwy jest zbiór plonów i przepych barw, lecz także ogołocenie konarów, opadanie i butwienie liści […], tak i starość jest nie tylko mocnym akordem końcowym […], lecz także czasem więdnięcia. […] Zgodnie ze słowami św. Pawła: „chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień.”

Jan Paweł II, Autobiografia

Z kalendarza:

   Starość to pomyślny czas, w którym dopełnia się miara ludzkiego życia. Stanowi, według Papieża, ostatni etap ludzkiego dojrzewania i znak Bożego błogosławieństwa. Ludzie starzy są skarbnicą cennych rad dzięki wieloletniemu doświadczeniu. Są przekaźnikami tradycji, a kruchość ich zdrowia przypomina o potrzebie jedności i solidarności pokoleń.
   W przemówieniu skierowanym w 1999 roku do Organizacji Narodów Zjednoczonych Papież podkreślił, że rozmyślając o starości, trzeba skupić swą uwagę na człowieku, który od poczęcia aż do śmierci jest darem Boga, Jego obrazem i podobieństwem, zabiegać też o to, aby każda chwila ludzkiej egzystencji przeżyta została w pełni i z godnością. (01.10.1999)

https://www.centrumjp2.pl/do-ludzi-starszych/

Myśl na dziś: Jeśli pojmiesz, że starość ma mądrość za pokarm, pracuj w ten sposób w młodości, by starości twej nie brakło pożywienia.